Sfeerimpressie KCR – Juliana.
Tot ziens Gabrielle. Au revoir Sarina. Adieu Jesse. Good bye Sander. Auf wiedersehen Christiaan. Addio Bart. Do widzenia Karin….. Kortom, afgelopen zaterdag stond in het teken van afscheid nemen. “Partir c’est mourir un peut”, zoals de om deze zin beroemd geworden Franse dichter het ooit zo mooi onder woorden wist te brengen (dit gilt natuurlijk om de huiskamervraag: wie was deze Franse dichter ?).
Aan het eind van dit seizoen maar liefst zeven lege plekken in de selectie dus. Nu heeft het verleden van KCR aangetoond dat deze vacatures ogenschijnlijk probleemloos worden ingevuld, maar we zijn toch benieuwd wat het komend seizoen ons in sportief opzicht gaat brengen.
Verder een heerlijke dag op ons zonovergoten, schitterende complex. Veel korfbalcoryfeeën uit een grijs verleden waren aanwezig om de vertrekkende spelers uit te zwaaien. Tsja, een grijs verleden, toen we nog korfbalden op echt gras, met drie vakken, met een rieten mand, een bruine bal met een veter erin, rokken tot over de knie, houten kantines, altijd wind en regen, uitslagen nooit boven de tien doelpunten, tsja, vroeger. Zo was daar aanwezig Theo van der P, bestuurslid en penningmeester van het eerste uur, goed om hem weer te zien. Ook veel oud-Bolnesspelers zo werd mij ingefluisterd door Piet L. Erg, erg leuk.
Ook werd er gekorfbald natuurlijk. Het tweede steeg boven zichzelf uit en versloeg het hoger geklasseerde KVS in een heerlijke wedstrijd met vooral een prachtige slotfase. Dat betekende handhaving voor onze tweedelingen. Het eerste werd te laat wakker tegen het sympathieke en voor lijfsbehoud knokkende Juliana, leek door een treffer van Arie toch nog langszij te komen maar helaas, het doelpunt kon in de ogen van de met gevoel voor humor fluitende leidsman ( dat mogen we graag zien) niet door de beugel zodat het eerste met lege handen bleef staan.
Vrijdagavond in de achtertuin van Marcel M. een prachtige ballonnenzuil in elkaar geknutseld. Maar helaas, wat we toen niet wisten maar nu wel: een gemiddelde ballon houdt het in de volle zon niet langer vol dan twee àdrie uur. Te gek voor woorden natuurlijk. Maar goed, toen het tweede begon zag de ooit zo schitterende zuil eruit als een dode cactus. Jammer, leermoment dus. De opblaas-Mario hield het gelukkig wel vol, maar deze dreigde weer telkens weg te waaien.
Na afloop mooie toespraken en cadeaus, heel veel cadeaus. Sommige vertrekkende spelers moesten extra vervoer optrommelen om alles te kunnen transporteren, geinig.
Tsja, dat kan ook anders. Toen ikzelf enige jaren geleden stopte was de reactie van mijn toenmalige ploeggenoten: ”Had je dat besluit niet eerder kunnen nemen?”. En ik kreeg een pak chocomel. Treurig moment…
Nog één competitieronde, maar daarna zit het seizoen er nog lang niet op. Zeker niet. We krijgen nog het bedrijventoernooi ( inmiddels 17 opgegeven teams !), een heus NK, bierexpeditie naar Antwerpen en nog veel meer zo verwachten we.
Conclusie: KCR, heerlijke vereniging.
Tot zover,
Kabaal Club Ridderkerk,
Supportersvereniging KCR.
