Zaterdagmiddag tegen de klok van één. Meer dan 200 mensen op de tribune van de Wissel. De C-1 knokt voor het kampioenschap en/of deelname op het NK. Vlak voor tijd, KVS leidt met 9-10, de klok staat al stil op de laatste minuut, KCR krijgt een strafworp mee. Eerst nog een time-out. Manou moet straks de strafworp nemen. Ze is 13 jaar en heeft nog nooit een wedstrijd gespeeld met zóveel toeschouwers waarbij de inzet zó hoog was. Tijdens de time-out heeft ze haar coaches waarschijnlijk niet gehoord. Want hieraan dacht zij: deze strafworp maken betekent deelname aan het NK, missen is geen NK.

Einde time-out. Manou loopt vastberaden naar de stip. Sommige ouders durven niet te kijken. Ze laat de bal los en de tijd staat even stil in de Wissel. De bal heeft de juiste richting, hoogte en snelheid zo stellen we in een flits vast. Maar ook een bal die op weg lijkt naar een zeker doelpunt hebben we wel eens uit de korf zien draaien. Maar niet deze bal: doelpunt. KVS heeft nog één aanval maar dringt niet meer echt aan. Afgelopen.

Nu gebeurt er iets heel bijzonders: iedereen begint te juichen en te springen. Spelers en coaches van KVS (kampioen), spelers en coaches van KCR (naar het NK), supporters van KVS, supporters van KCR. Heel bijzonder, nog nooit meegemaakt. In no time is de speelvloer bedekt met 6 kilo serpentines en confetti, afgeschoten vanuit het KVS-vak én vanuit het KCR-vak. In goede samenwerking met de gasten wordt alles overigens weer netjes opgeruimd. Inmiddels hebben we het KNKV gevraagd om meer van dit soort “Iedereen is Blij” wedstrijden te organiseren, goed voor de sfeer in korfballand.

Complimenten aan de C-1 en hun begeleiders en heel veel succes in Wijk bij Duurstede. Direct tijd voor weer eens een huiskamervraag: wat heeft Wijk bij Duurstede te maken met de Noormannen? Maar dit terzijde.

Na afloop van de wedstrijd van de C-1 waren we getuige van een ander Mooi Moment dat zich afspeelde in de bestuurskamer. Henk Sagius, trouwe zaalwacht vanaf de eerste dag dat KCR bestaat, had zojuist zijn laatste zaalwacht gedraaid. In de bestuurskamer werd op gepaste wijze aandacht besteed aan de vele, vele uren die Henk heeft geïnvesteerd in onze vereniging. Henk, dank je wel.

Dan: KCR-1  – Phoenix 1, ook daar Mooie Momenten. De tweede helft is vijf minuten oud, het eerste is in een hogere versnelling geschakeld om het al gedegradeerde Phoenix van zich af te schudden. Marij, met haar 17 lentes en 112 dagen de jongste basisspeler in het eerste van KCR ooit, knalt van afstand haar eerste treffer binnen. Heel de reservebank veert op en staat te juichen alsof alsnog het kampioenschap is binnengehaald. Mooi, heel mooi dit groepsgevoel. Doet ons denken aan de Trots van Zuid, maar daarover later meer. Verder speelde Marij alsof dit haar 52^e wedstrijd in ons vlaggenschip was en niet haar eerste. Goed bezig Marij. En mooi dat het eerste de laatste zaalwedstrijd winnend afsloot.

Ook het oplopen was een klein feestje. De harde kern van ons G-team (eerder op de dag kampioen geworden) mocht het zaalseizoen afsluiten. Eveline mocht bovendien Remon nog even een boeketje overhandigen vanwege het doorbreken van de 1000-doelpunten barrière twee weken geleden.

Verder diende zich voorzichtig het einde van een tijdperk aan. Zowel Mark, Thom als Remon speelden hun laatste zaalwedstrijd voor KCR-1. Alle drie werd een publiekswissel gegund, waarna ze naast elkaar op de reservebank terecht kwamen, zie de foto op de site– ook dit bestempelen we als een Mooi Moment.

Zondag tenslotte zette de Trots van Zuid een reuzenstap richting het kampioenschap, zodat we terugblikken op een heerlijk sportweekend.

Tot zover,
Kabaalclub Ridderkerk,
Suppotersvereniging KCR