Ode aan een oude krijger

Hij mocht zaterdag een minuutje meedoen met het eerste. Niet, omdat er weer eens een doelpunt van hem nodig was, de wedstrijd was gespeeld. Het leek er meer op dat een uitblinker een applauswissel werd gegund, tsja, en dan moet er iemand in. Hij mengde zich niet in het feestgedruis na afloop van het eerste maar zocht een beetje in eenzaamheid naar zijn shirt.

In de wedstrijd van het tweede zagen we hem als vanouds strijden, knokkend voor elke bal en leiding geven aan zijn vak. Zelfs een grondduel ging hij niet uit de weg, ook al was het in de slotfase met een niet meer goed te maken achterstand.

We begrijpen het wel hoor, elke speler heeft een tijd van komen maar ook van gaan. En de trainer bepaalt wie er speelt.

Toch hadden we deze bijzondere speler een ander afscheid gegund. Nu verdween hij geruisloos door de zijdeur. Waarbij we stiekem hopen dat hij toch nog het afscheid krijgt dat  in onze beleving heeft verdiend.

Mark, we weten zeker dat we namens heel de vereniging spreken als we stellen dat we ruim 10 jaar van je hebben genoten. Van je inzet, je betrokkenheid en fanatisme en van je duizendnegenenvijftig doelpunten. En ook zijn we niet vergeten dat je je hebt terug geknokt  na een heel nare blessure, meer dan een half jaar trainend in je eentje. Respect.

We hopen dat je nog lang actief blijft binnen KCR, als speler en als trainer. En als daaraan na een jaar of dertig een eind komt, hebben we zojuist gehoord dat de trainer van de korfbalfitters een plekje voor je heeft gereserveerd.

Mark, bedankt. Het ga je goed.

Kabaalclub Ridderkerk,

Supportersvereniging KCR